ve sanırım aşk, kalbine misafir olarak aldığının, yavaş yavaş o kalbin ev sahibi olmasıyla başlıyor bende… ellerimi uzatıyorum sana. Tutmadan önce gör diye, kalbimi uzatıyorum sana, kırmadan önce sev diye. Biliyorum her çıkışın bir çıkışı vardır. Ama yine de kırılacak diye hayal kurmaktan vazgeçecek değilim. Kalbime aşkı üfledin bir kere. Bundan sonra beni yok ederek kendini var edemezsin. Ve bir gün gidersen, kendi cümlelerinle gitbenden; benim sana armağan ettiğim aşkla değil! Geride kalan ben artığını düşünme. Aşkın kölesi olmayı bildiğim kadar, ayrılığın da efendisi olmayı bilirim…