Bu sabah içimde bir eksiklik var neden bilinmez. Bir soluk kadar yakın, bir kıble kadar yüzü bana uzak olan sevgilim, günaydın sana. Günaydın ömrüne adadığım tüm yıllarıma. Sen şimdi o kar tanelerini bile kıskandıracak kadar beyaz yatağında, içerisinde kardelenin olmadan uyuyorken ve kardelenin güneşli bir iklime inat yaşama çabası veriyorken senden çok uzaklarda o halde bir günaydın da bu yalnızlığa. Sesimi duymayacaksın belki de biliyorum. O ılık nefesim boynunu koklayamayacak işte bu sabah. Kaç gece yandı ömrüm sesinde, nefesinde bir kandil daha sönecek bak işte, bir karanlık daha ışıldayacak yokluğumuza. Senden uzak olmak ne menem şey imiş böyle. Uykular kaç gecedir firari… Sesini, tenini, bedenini, ruhunu özlerken ben bir geceyi daha teslim ediyorum sabaha. Günaydın teslimiyetsiz aşkımıza, günaydın hani senin bende her olmayışına. Şimdi çok uzaklardan gülümsüyorum sana. Heybemde taşınması ağır yalnızlıklarımla. Kaç gece sabahı buldu, kaç mevsim sensiz geçti bu diyarda Günaydın içime bıraktın tüm yokluğuna… Susuz bir yazla gelen kapıma, Sonsuz bir sedaya beni inandıran o yüreğine, Hadi bir parça da suskun yüzüne . Günaydın bize ait ikimizin hüzünlerine… Günaydın günümün aydınlığı, sen bilsen de bu böyle, bilmesen de…