İçten sevdigimi eller almış,gelin ediyorlar kendilerine.Taa çocuklugumuzda yan yana cektirilen fotograflarla başlayan göz ucu temasım,acı haberi bana taşıyan ,facebook denen icad ile bugun itibariyle yetişkinliğimizde nefse kesti.Bizi birbirimize yakıştıranlarada küstüm.Hep içimdeyken hiç bilmedim acaba hiç icinde oldum mu.Hiç sormadım da.Uzak bir uzak akraba.Şansım olmadı hiç…Hep hayal ederdim nasıl olurdu isimlerimiz yan yana, davetiyemizde,belge üzerinde,olursa evimizin kapısı üzerinde…Ve… askerde bi patlama yüzünden arkadasımın et parçalarının üzerime yapışmasından sonraki en kötü sey;DAMAT İLE ADAŞ OLMAK…Nasıl alacağm ben o davetiyeyi davetiyede değilde zarfın üzerinde adım yazarak,bütün ailenin gittigi,gitmesi gerektigi o düğüne nasıl gidilirki,kime ne bahane edilirki,orada,en derinimde,içimde,en bittigim yerde artık kim olacak, bu ne ya… :.((((