rapunzelinperugu:Geçen hastaneye gittim. Doktor sırası bekliyorum. Gözüme biri ilişti. O kadar çok sana benziyordu ki, ”Bu kadar olur!” dedim içimden. Yüzü, mimikleri, boyu… Gözlükleri de vardı. Gerçi sen artık lens kullanıyorsun. Neyse işte, defalarca tereddüt ettim O sen misin diye, yok dedim ne işi var burada. Hayâl görüyordum belki de… AMA GERÇEKTİ! Yanında annesi vardı. Bir kaç kere tereddüt ettim, konuşma teşebbüsüne girmeden evvel. Ne yazık ki Tereddütlerim beni bağladı, soramadım ismini. O sen değildin ama belki akrabandır diye kim olduğunu öğrenecektim. Bir insan birine ancak BU KADAR benzerdi… Öyle işte… Onu görünce bende ne göz ağrısı kaldı, ne doktor için bekleme hevesi… Ayaklarımın altındaki yer karoları sanki vızır vızır kayıyordu altımdan. O’na benzeyen biri bile beni sarhoş etmeye yetmişti.
nasıl doğruda söylemişsen seen o değilde bende bu ara o biride yok, çok mu yalnızlaştım ben bi sn.