aslında zannedildiğinin aksine en ruhlu olanlarından geriye kalanıdır çoğu zaman… eskiden sevdiği insanın mutluluğuyla beslenen insanlar grubunun en önde gelen temsilcilerinden biri olarak yola çıkarlar; fazla iyi, fazla verici, fazla pozitif ve fazla ruhlu olarak başlarlar bir ilişkiye… default olarak* sevgili kişi kolay elde edilenin değersiz oluşu kavramı dahilinde çabucak sıkılır bu ilgiden, kıymet bilmez, takdir etmez bir insan olmaya başlar… erkeğin hevesle, keyifle yaptığı şeyler görev olur; ancak yine de mutlu edilemez sevgili… bir olur, iki olur, derken biryerlerde patlak verir, ve hep alttan alan adam yaptıklarının farkedilemiyor olması hırsıyla gereksiz bir çıkış yapar, son derece sıradan bir olayı abartıp büyüten taraf olarak yazılır ismi ilişki kayıtlarına… o dakikadan sonra artık hiçbirşeyin anlamı olmadığına karar veren er kişi, bir silüet olarak yaşamaya başlar hayatı… zaten bu süreçin sonunda da kendisine bile hep aynı soruyu sormaya başlar: bir erkeğin bir kadına verebileceği her şeyi verdiği halde yine de memnun edemediyse -sözde- ona en çok değer veren insanı, artık yapabileceği ne kalmıştır ki hayatta?… vazife olarak yaşanmaya başlar hayat süre doldurmak adına; surat asılır, keyif kaçar, kambur çıkar ve cümleler bile fısıldayarak dökülür nazlı nazlı… artık hayat hep böyle tatsız geçecektir… zannedildiğinin aksine en ruhlu olanlarından geriye kalanıdır çoğu zaman ruhsuz erkek… hem zaten aslında bütün genellemeler yanlıştır.