hani ağır bir duman çöktüğünde tersinden okuduğumuz tüm hayatların çizgileri silinir gider ya işte ordan başlarsın kendine artık sen limanda kalan tek yolcusundur çekip gitmiştir gemiler ambarlarına doldurup sevdaları -sanki bu dünya yazarı intihar etmiş bir yeraltı komedisidir ağlar tchaikovsky orada ağlar saçlarını denizlerde yıkayan kadınlar bir ömür boyu alıp yüreklerini ellerine- sen ki daha çok küçüksün sana anlatamam o ses ne der beni neden çağırır bulutların ötesine dudaklarımı okşayan onca rüzgar nereden gelir nereye gider anlatamam sana sen tüm esrarlı bakışların odaklandığı bir düğüm sana ilan-ı aşk edemem sen elinde kandil kendinde kal kendine ait bir yerde alacakaranlık bir buğu alıp götürmesin seni…