Hayata neden geldiğimizi, neden bu kadar kirlendiğimizi, gözlerimizi, ruhlarımızı nereye terk ettiğimizi sorgulamıyorum artık… Bir tek bunun önemi kaldı ki, kimse bizi nikah masasına oturtmayacak, kimse sevmeyecek… ve… Sigara ve kahve yüzümün yarısını siyaha terk etti, zifir siyahı lekeler ekledik her girdiğimiz hikayeye… Ellerimiz sokak çocuklarından daha kirliydi, okumaya çalıştığımız her kitap ise parlak kapakları ile durdu karşımızda… Temiz olmalıydık, ama onlar da temiz değildi aslında… Seni seviyorum demek kadar zordu ölmek, terk etmek kadar kolaydı yaşamak…