bursa her zaman yalnızlığımı doya doya yaşayabildiğim hem de huzur içinde yaşayabildiğim bir şehirdir, amma velakin bu yalnızlık artık huzursuzluk vermeye başlamıştır bana…
sadece bana olduğunu zannetmiyorum bu diken üstündeliğin, hemen hemen tüm bursa’ya sirayet ettiğini düşünmeye başladım…
artık yalnızların yüzleri gülmüyor, zaten ne zaman gülüyordu ki diyeceksiniz, bence artık daha da bir somurtkan yüz ifadeleri.
daha da derinlere çekiliyor o sigara dumanları, sanki daha fazla alkol alınıyormuş gibi.
bursa dedim ya yalnızlığımın baş şehri, başka şehirlerde hiç böyle olmamıştım halbuki, yeminler içmeme gerek yok ben her şeyimi başka bir şehirde yaşadım ve orada bıraktım her şeyimi geldim yalnızlığımın şehrine, yalnızlar şehrine, bursa’ya!
seni her şeye rağmen özlüyorum bursa’m ve senin yokluğunda her şey senden farklı kokmuyor, kuş bakışı bakıyorum sana seni her özlediğimde ve seni yalnızlığıma rağmen çok seviyorum, neden biliyor musun?
bana sorma, ben de bilmiyorum bunu, eğer bir gün buradan gidersem seni de alıp giderim yanıma, mutlu yıllar yalnızlığımın baş şehri Bursa!«burayaneyazmamgerekiyordu»
UMUT MU? BURDA YOK..!!! söz dedin bak işte söz oldu gül dedin o da soldu baktım ki güne çare yok içimdeki ahlar bilsen ne kadar çok umut umut dedin umut ettim yoksa umut dediğin unut muydu?