Birazdan dağlara dokunan rüzgâr Ezgilerinde öykünen kokunla Saçlarına dolup esecek gecenin içinden Yorgun bir yıllığın yılışık yaprakları gibi Tek tek dökülecek odamın ortasına Hayatın tüm telaşı Ağır başlı Sessizliğe gömülü durgunluğumda Tenha elli dokunuşlar Karanlığıma sinip kimsesizliklerini okşar Her seferinde bir şeyler eksildi Eksildikçe bitti… Çarşafa dağıldı teniyle Anıları yağmalamış gönencin keyfinde -Yirmili gün kütürdemeli kadın- Rakıma inat dimdik Memeleri intihara yakın Sevişti Seviştik Sevişti- /m… Soyunmadan öteki karşısında -Sahi siz, hiç soyundunuz mu?- Öte ki karşında Sahipsiz Aldırmadan Varlık oyalanırken akılda Bulundunuz mu aynanız da Ya da kırıldığında Kaçını topladın Bütün etmek için kendini Dönüp baktığında hatırlayamadığın Hangi parça eksik Ki… Hiçliğe dönüşürsün Sadece görüntü boşluğuna saklanan Dokunuşa rağmen anlamı olmayan Sabah oldu Açıyor kadın beyazı bahçesini Aşağılarına güneşin Kapatıyor pencereyi Dışarıda kalıyor Yaprak ve ayaz Saçların da… Alışırız Ömrün kaygısızlığına Ve kaybedilen Ne varsa Kendin için sevinç ara Aşk baki Ayrılıklar da…