Kadın: Ne yani ayrılıyor muyuz şimdi biz? Beni sevdiğini söylüyordun oysa. Hikayemizin bu şekilde bitmesi mi gerekiyordu?
Adam: Sanırım ilişkimiz eskisi gibi yürümüyor. Bir şey eksik gibi. Tam anlamıyla mutlu olamıyoruz. Ve ben artık bu durumu sürdürmekten dolayı yoruldum.
Kadın: Ben sadece beni sevebilmeni istedim. Kalp atışlarını dinleyebilmeyi, omuzuna başımı koyarak huzur bulabilmeyi istedim. Neden beni sevemiyorsun?
Adam: İlk başlarda sana alışamamıştım ama sonra seni sevdiğimi anladım. Sadece sana bağlanmaktan korkuyorum. Seni üzmekten, incitmekten çok korkuyorum.
Kadın: Ne olursa olsun beni incitmeyeceğini biliyorum. Bu aşkın miladı doldu demek.
Adam: Hiçbir aşk sonsuza kadar sürmüyor ki. Eninde sonunda bitiyor bir şekilde. Hem ben seni hak etmiyorum.
Kadın: Seni unutmak, aklımdan silip atmak çok zor olacak. Bile bile canımı yakıyorsun.
Adam: Ömür boyu mutsuz bir ilişkide var olmaktan daha iyidir böyle olması. Lütfen artık ağlama. Seni böyle görünce kendimi çok kötü hissediyorum.
Kadın: Keşke seni hiç tanımasaydım. Kokunu içime çekmeseydim, gülüşünü hafızama kazımasaydım. Belki seni daha kolay unuturdum.
Adam: Seni benim kadar çok seven birisiyle karşılaşacaksın günün birinde. Daha mutlu olacaksın onunla. Sana veremediğim mutluluğu o verecektir.
Kadın: Sus! Duymak istemiyorum artık söylediğin yalanları. Daha fazla canımı acıtmadan git artık.
Adam: Hayatımın geri kalanında seni gülümseyerek hatırlayacağım.
Kadın: Ben de hayatımın geri kalanını senden nefret ederek geçireceğim
Herkes anlamlı anlamlı başını sallıyor. Duygulanmış gibiler, etkilenmiş gibiler, hüzünlenmiş gibiler. Hep gibiler.. Hiç kendileri olamıyolar.