Bazen diyorum ki, her şeyi siktir et uzaklaş. Uzaklaş ki mutlu olabilesin. Yalnızlığında dinlen birazcık. Şu şehir kalabalığından sıyır at kendini. Küçük bir yerde tek başına da yaşayabilirsin pekâlâ. Sonra hazırlıyorum bavulumu, atıyorum kapının eşiğinden adımımı dışarıya, kapıyı da sertçe çekip kapatıyorum. Basıyorum üç saat gelmek bilmeyen asansörün tozlu düğmesine. O yukarı doğru tıngır mıngır çıkarken ben daha fazla düşünüyorum. Ve en sonunda geliyor genç, ama bir o kadar da yaşlı olan asansör olduğum kata. Açıyorum kapısını, atıyorum adımımı ve giriyorum kabine. Basıyorum yerin en dibindeki katın düğmesine, yine tıngır mıngır iniyoruz aşağı. Yaklaşık bir dakikamı alıyor oturduğum kattan zemin kata inmek asansörle. O bir dakikada bundan sonraki bilmem kaç yıllık hayatımın filmini izliyorum zihnimde.. Mutlu gibi görünüyorum dışarıdan bakan herkese. Mutluyum da aslında. Her şeyi siktir edip uzaklaşıyorum çünkü. Çıkıyorum apartmandan dışarı. Sağanak bir yağış var gökyüzünde, hava kasvetli. Caddeden karşıya geçiyorum mutlu mutlu, etrafa gülücükler saça saça. Sonra… Sonra ne mi oluyor. Uzaklaşmama bile izin vermiyor prangamın anahtarını elinde tutan güç. Eziliyorum koca bir kamyonun altında, düşüncelerimin altında ezildiğim gibi. Hayallerim, her zaman ki gibi suya düşüyor. Ve ben tekrar düşünüyorum; Ne zaman gerçekleşmişlerdi ki…
Yükselirken kırarak çıkarsan.düşerken tutunacak dal bulamazsın…